Η θέση μας για το ερωτηματολόγιο

Αγαπητοί συνάδελφοι

Οι πολιτικές που ακολουθούνται, το τελευταίο διάστημα, από το Υπουργείο Παιδείας είναι όχι μόνο επικίνδυνες για το δημόσιο αγαθό της παιδείας αλλά και αντιφατικές. Από τη μία πλευρά, μέσα σε ένα πλαίσιο φιλελεύθερων προταγμάτων που επιβάλλουν στους εδώ τοποτηρητές οι εκτελεστικοί βραχίονες του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος, συνεχίζονται επί τρία χρόνια οι περικοπές στους μισθούς των οικονομικά καθημαγμένων και ηθικοκοινωνικά καταρρακωμένων εκπαιδευτικών.

Από την άλλη πλευρά, σύνθημα και παντιέρα της τρέχουσας εκπαιδευτικής πολιτικής αποτελεί, κατά τις διακηρύξεις και μόνο, η βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Αυτή ακριβώς η διακήρυξη αποτελεί το νομιμοποιητικό υπόβαθρο της εισαγωγής της αξιολόγησης στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα (και είναι επιτυχής, τούτην ακριβώς την ώρα, η επίκλησή της, όταν το αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης έχει πληγεί, καθώς στο πλαίσιο της διαχείρισης της κρίσης οι κυβερνώντες στρέφουν τεχνηέντως τη μία κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη). Η αντίφαση, για τους προσεκτικούς, ενυπάρχει στα γεγονότα και στους προσφιλείς στους οικονομικούς αναλυτές, αριθμούς. Η Ελλάδα, με βάση τις μελέτες διαφόρων διεθνών οργανισμών, βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις μεταξύ των κρατών-μελών όσον αφορά στις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, πώς θα βελτιωθεί η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης με εξαθλιωμένους μισθολογικά εκπαιδευτικούς. Με εκπαιδευτικούς που πρέπει να χρηματοδοτούν από την τσέπη τους την επαγγελματική και επιστημονική τους κατάρτιση, την ίδια στιγμή που συνεχίζονται οι βάναυσες περικοπές των μισθών τους και απειλούνται με απολύσεις.

Τώρα, το πρόσφατο ερωτηματολόγιο, συνιστά ένα πονηρό εφεύρημα επίφασης δημοκρατικότητας, καθώς καλεί τους εκπαιδευτικούς να συμμετάσχουν στην απάντησή του και άρα στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, σε μια ατζέντα όμως που έχει ήδη οριστεί από εκείνους που αντιδημοκρατικά καθιερώνουν τους κανόνες. Ο νόμος Ρέππα (4024/2011), για να μην ξεχνιόμαστε, έχει ήδη καθορίσει το πλαίσιο της αξιολόγησης για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, το οποίο προβλέπει κυρωτικές διατάξεις για εκείνους που το σύστημα θα θεωρήσει άχρηστους. Προβλέπει συγκεκριμένα, μισθολογική καθήλωση, στέρηση προαγωγών και μελλοντικά μαζικές απολύσεις εκείνων που το κομματικό κράτος θα χαρακτηρίσει ανίκανους.

Το πού πραγματικά όμως, αποσκοπεί η αξιολόγηση έχει καταστεί ήδη ολοφάνερο: στη χειραγώγηση ενός εκπαιδευτικού σώματος που θα είναι πρόθυμο να εφαρμόσει οποιαδήποτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ακόμα και αν αυτή αντιβαίνει τη βασική διατρέχουσα αξία της πραγματικής δημοκρατίας, την παροχή δηλαδή του βασικότερου δημόσιου αγαθού που προόρισε η κοινωνία για τα μέλη της. Ο διευθυντής με τη σειρά του από παιδαγωγός θα καταστεί φορέας αξιολογικών υπερεξουσιών και μάνατζερ  μιας επιχείρησης που δε θα επιδέχεται αντιρρήσεων από τους εργαζομένους του αλλά όχι πια συναδέλφους του.  Στην Ελλάδα οι μνήμες του επιθεωρητισμού, βασικού μηχανισμού κοινωνικού ελέγχου και ιδεολογικής αναπαραγωγής, δεν είναι και τόσο μακρινές. Ας το καταλάβουν όμως, καλά αυτοί που βασίζονται στη λήθη μας ότι δεν ξεχνάμε εύκολα.

Συνάδελφοι, εκείνο που επικαλείται το Υπουργείο Παιδείας ότι θέλει, είναι η γνώμη μας για τη διαμόρφωση του πλαισίου αξιολόγησης. Εκείνο που πραγματικά θέλει είναι η διάσπαση της συλλογικότητας. Επιθυμεί ένα κατακερματισμένο “ναι” αντί ενός συλλογικού “όχι”. Είναι οι προσφιλείς τακτικές των εργοδοτών και όχι των πραγματικών ανθρώπων της Παιδείας. Για αυτό, συνάδελφοι, σας καλούμε να μη λάβετε συμμετοχή στη σφυγμομέτρηση της συναίνεσής σας που θα καθορίσει το μέλλον όλων μας. Σας καλούμε να διατυπώσετε, να διατυπώσουμε όλοι μαζί, ένα ηχηρό “όχι” μη απαντώντας στο ερωτηματολόγιο-ταφόπλακα.

Η  ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΥΔΟΚΙΑ ΠΑΤΣΙΛΙΝΑΚΟΥ

 Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΝΤΟΥΣΗΣ

  Ο ΤΑΜΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ