ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΡΕΓΑΤΑ

Και τότε ρίξανε τον κλήρο

γιατί χαθήκαν οι τροφές…

Πλοίο στη μέση του πελάγους,

σκαρί παλιό με ξύλο φίνο!

Ο ένας κοίταζε τον άλλον

με μόνη σκέψη την τροφή.

Ένας ταξιδεμένος ναύτης

με βλέμμα που μασάει αλμύρα,

ήλιους, φουρτούνες και βροχές,

με κόκκινη ψυχή φωνάζει:

Όταν τελειώσουν όλοι οι κλήροι,

θα μείνει ένας, πια χορτάτος!

Αυτός μες την παλιά φρεγάτα

πόσον καιρό μπορεί να ζει;

Όταν ο ένας τρώει τον άλλον

τότε υπάρχει άγριο τέλος

-όπως στο παιδικό τραγούδι-

κι αυτός ο “τυχερός” και μόνος

μάλλον θα φάει το σκαρί…

Ευδοκία Πατσιλινάκου