Το Δόγμα του Σοκ είναι η μία εξήγηση.

Αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών: μία ακόμα οδυνηρή συνέπεια των ολιγαρχικών διακυβερνητικών μηχανισμών.

Είναι πασιφανές ότι η δημοσιονομική κρίση αποτελεί το νέο ισχυρό πολιτικό πρόσχημα και την τελευταίας τεχνολογίας αποτελεσματική στρατηγική κατεδάφισης εργασιακών κεκτημένων που δεν αποτελούσαν σε καμία περίπτωση επαγγελματικά προνόμια αλλά βασικές θεσμικές θωρακίσεις του σε πολλά αδικημένου (π.χ. συστήματα αμοιβών, κοινωνική αναγνώριση, προοπτικές σταδιοδρομίας, κίνητρα, συνθήκες εργασίας κλπ) επαγγέλματος των εκπαιδευτικών. Το μέχρι πρότινος, επιτυχημένο ομολογουμένως, συναισθηματικό κοινωνικοπολιτικό πρόταγμα περί εκπαιδευτικού λειτουργήματος (και όχι επαγγέλματος), έπαψε πλέον να αποτελεί ισχυρή αυθεντία χειραγώγησης των εκπαιδευτικών και αποτροπής υλικών και επιστημονικών τους διεκδικήσεων.

Πριν επιχειρήσουμε τώρα οποιονδήποτε σχολιασμό της νέας κυβερνητικής επίθεσης στο εκπαιδευτικό σώμα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με κάποιες βασικές υπενθυμίσεις ως προς τις αδικίες της μνημονιακής εποχής. Από τη στιγμή λοιπόν, που ανακοινώθηκε η προσφυγή της χώρας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, οι σχολικές μονάδες Α΄βάθμιας και Β΄βάθμιας Εκπαίδευσης μειώθηκαν, μέσα σε μία τριετία (2010-2012), κατά 1500 περίπου, αριθμός που από μόνος του καθιστά εναργείς τις εικόνες γεωγραφικών αδικιών και ανοίγματος του εκπαιδευτικού χάσματος μεταξύ αστικών και αγροτικών περιοχών. Η μείωση αυτή, με βάση τους σχεδιασμούς και τις εξαγγελίες του Υπουργείου Παιδείας, θα συνεχιστεί και το σχολικό έτος 2013-2014 με δύο τρόπους: πρώτον, με τη δημιουργία τμημάτων των περίπου τριάντα μαθητών και δεύτερον, με την επέκταση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών.

Οι επαχθείς συνέπειες για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι πολλές. Η πιο οδυνηρή από αυτές είναι ότι πλήττεται η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και ιδιαίτερα, η ποιότητα των δύο βασικών διαδικασιών της, της διδασκαλίας και της μάθησης. Τάξεις που παρουσιάζουν αριθμητική υπερχείλιση δεν μπορούν καθόλου να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες για εξατομικευμένη διδασκαλία, ιδίως στην περίπτωση των πολυπολιτισμικών ελληνικών σχολείων, όπου μαθητές διαφορετικών ταχυτήτων και εθνικών-κοινωνικών-οικονομικών αφετηριών θα αγωνίζονται ένα άνισο αγώνα για δίκαια μαθητικά αποτελέσματα. Το σύνθημα της εποχής Διαμαντοπούλου «Πρώτα ο μαθητής» φαίνεται, με άλλα λόγια, να πηγαίνει περίπατο.

Ο εκπαιδευτικός από την άλλη, ήδη στοχοποιημένος σε μία λογική κοινωνικού κανιβαλισμού, προβάλλεται ως ο μοναδικός υπεύθυνος της κακής ποιότητας της εκπαίδευσης. Τα στρατευμένα ΜΜΕ (όπως στην περίπτωση της αλήστου μνήμης διακυβέρνησης Θάτσερ και των νεοφιλελεύθερων εκπαιδευτικών νομικών προϊόντων της) παρουσιάζουν εικόνες «αργόμισθων» και «επίορκων» εκπαιδευτικών. Οι εικόνες αυτές μαζί με τη δημοσιονομική κρίση αξιοποιούνται για να δικαιολογηθούν α) οι συνεχείς περικοπές μέχρι εξαθλίωσης  των μισθών των εκπαιδευτικών (βλέπε συσσίτια), β) ο μπαμπούλας της αξιολόγησης, βασικού μηχανισμού ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης του εκπαιδευτικού συστήματος και γ) οι επερχόμενες απολύσεις πλήθους εκπαιδευτικών.

Σα να μη έφταναν όλα αυτά, ο εκπαιδευτικός τιμωρείται και άλλο που επέλεξε να είναι δάσκαλος. Παρά τις εκτιμήσεις της ΟΥΝΕΣΚΟ ότι μία ώρα διδασκαλίας ισούται με 4 ώρες γραφείου, έρχεται τώρα η κυβέρνηση να επιβάλει αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, προκειμένου εκπαιδευτικοί με 20 και 30 χρόνια υπηρεσίας που ήδη βρίσκονται στα όρια φυσικής και ψυχικής εξόντωσης να επιστρέψουν στο ωράριο που είχαν όταν ήταν νεοδιόριστοι. Τι επιτυγχάνεται; Οι προσλήψεις αναπληρωτών μειώνονται, οι διορισμοί εκμηδενίζονται, οι οργανικές θέσεις συρρικνώνονται, μόνιμοι εκπαιδευτικοί περισσεύουν, πολλοί εκβιάζονται σε πρόωρη συνταξιοδότηση και οι εναπομείναντες οδηγούνται σε εργασιακή υπερκόπωση (burn-out).

Το πείραμα της Ελλάδας φαίνεται μέχρι στιγμής να διεξάγεται με επιτυχία. Το δόγμα του σοκ είναι η μία εξήγηση. Η άλλη εξήγηση φαίνεται να εντοπίζεται στην απενεργοποίηση της αγωνιστικής διάθεσης των εκπαιδευτικών. Οι ανένδοτοι αγώνες της συνδικαλιστικής εποχής Κούρτη, της συνδικαλιστικής εποχής Μπαλωμένου κλπ φαίνεται ότι αποτελούν πλέον ιστορικό φαινόμενο. Αυτό που έλεγε ο Φουκώ περί κυβερνησιμότητας των μαζών με τη χρήση εκλεπτυσμένων τεχνολογιών εξουσίας βρίσκει την εφαρμογή του στην περίπτωση της Ελλάδας. Ασφαλώς, επιστρατεύονται και παλιές επιτυχημένες συνταγές: ας θυμηθούμε την ταινία «Λίνκολν» και τον τρόπο που ο κατά τ’άλλα εμπνευσμένος αμερικανός ηγέτης χειραγώγησε την ψήφο των δημοκρατικών για να καταργήσει το άχθος της δουλείας. Στη δική μας περίπτωση όμως, το ίδιο ή ανάλογο τέχνασμα χρησιμοποιείται για να οδηγήσει τους εκπαιδευτικούς στο άχθος της δικής τους επαγγελματικής δουλείας.